पावलांचा प्रवास – माझ्या धावण्याची गोष्ट

२०१२ चं ते वर्ष आठवतंय… नागपूरच्या रस्त्यावर मी पहिल्यांदा धावायला निघालो होतो. उद्देश साधा — शरीरयष्टी नीट ठेवायची. पण तेव्हा धावण्यामागचं विज्ञान माहित नव्हतं. शूज कसे असावेत, वॉर्म-अप का करायचा, श्वास कसा घ्यायचा — काहीच माहिती नव्हतं. फक्त धावायचं… आणि दम लागेपर्यंत धावायचं. २ किलोमीटरनंतर पाय जड व्हायचे, श्वास जोरात चालायचा. तरीही कुठेतरी मनात आनंद असायचा — “मी हे केलं!” वर्षं सरली. धावणं अधून-मधून सुरूच राहिलं, पण त्यात सातत्य नव्हतं. २०१९ मध्ये आयुष्याने मला पुण्यात आणलं. इथे येऊन माझी भेट झाली काही उत्साही, अनुभवी धावपटूंशी. त्यांचं बोलणं, त्यांची तयारी, त्यांचा शिस्तबद्ध दृष्टिकोन — हे सगळं बघून माझी विचारसरणी बदलली. तेव्हा उमजलं — धावणं म्हणजे फक्त पाय हलवणं नाही; ते एक शास्त्र आहे, एक प्रवास आहे, एक जीवनशैली आहे. मी हळूहळू शास्त्रीय दृष्टिकोन आत्मसात करू लागलो. आहारात ८०-२० पद्धत — ८०% हेल्दी, २०% आवडीचं. योग्य शूज, योग्य फूट-होल्ड, स्ट्रेचिंग, स्ट्रेंथ ट्रेनिंग, एंड्युरन्स ट्रेनिंग — हे सगळं माझ्या रुटीनचा भाग बनलं. शरीर हळूहळू बदलत गेलं… आणि त्याहून महत्त्वाचं म्हणज...